Sensationeel is een woord dat de gebeurtenissen tijdens de finale van het WK vrouwenvoetbal matig uitdrukt. Overweldigend en overrompelend was de start van de Verenigde Staten in Vancouver, met een tussenstand van 4-0 na een kwartier. De wereldtitel was daarmee al bijna binnen.

Japan herstelde zich meer dan behoorlijk en wist de totale vernedering af te wenden. Japan wist het duel zelfs weer de schijn van spanning te geven, toen het even na rust 4-2 stond. Maar vlak daarna werd het 5-2 en eens moest de veerkracht van Japan toch gebroken zijn. De wereldtitel is dus voor Amerika, de derde in totaal op zeven WK's, de eerste sinds 1999. 

Wat een reclame was deze eindstrijd voor vrouwenvoetbal. Tempo, vechtlust, emotie, lust tot aanvallen, en geen eindeloos geschop naar elkaars ledematen zoals tijdens de dit weekeinde gespeelde finale bij de mannen om de Copa America, tussen Chili en Argentinië. 

Maar natuurlijk was het duel eigenlijk al gespeeld na die Amerikaanse superstart. Zo revancheerden de Amerikanen, getraind door de Engelse Jill Ellis, zich voor de nederlaag van vier jaar geleden in Frankfurt. Destijds dachten ze te winnen, doch stuitten ze op de technisch begaafde, nooit versagende vrouwen uit Azië. De nederlaag na strafschoppen raakte de Verenigde Staten diep in het hart, dat zo vurig klopt voor vrouwenvoetbal. De nederlaag moest gewroken. En dat gebeurde, in een rechtstreeks duel, inclusief de olympische finale (winst Amerika) de derde grote onderlinge wedstrijd in vier jaar. 

Revanche. Wat heet. Weergaloos was vooral de 4-0 van Carli Lloyd, de beste speelster van het toernooi. Nagenoeg vanaf de middenlijn boogde ze de bal over de in paniek teruglopende doelvrouw Kaihori, die onderweg struikelde en alleen nog een handje tegen de bal kreeg. Een wereldgoal.